مرور سیستماتیک عوامل رادیولوژیک پیشعمل مرتبط با ایجاد سندرم رزکسیون قدامی تحتانی (LARS)

"مرور سیستماتیک عوامل رادیولوژیک پیشعمل مرتبط با ایجاد سندرم رزکسیون قدامی تحتانی (LARS)"  

دکتر رضا لنکرانی-جراح  

این مرور سیستماتیک توسط گراوانته و همکاران، عوامل رادیولوژیک پیشعمل مرتبط با سندرم رزکسیون قدامی تحتانی (LARS) پس از جراحی رکتوم را بررسی میکند. نویسندگان سه مطالعه گذشتهنگر را شناسایی کردند که از MRI پیشعمل در بیماران مبتلا به سرطان رکتوم استفاده کرده و ویژگیهای آناتومیک را با بروز LARS پس از عمل مرتبط دانستهاند. پیشبینیکنندههای کلیدی شامل کاهش حجم عضلات پوبوکوکسیژئال + ایلیوکوکسیژئوس (نسبت شانس ۱۴.۷، p=0.02)، کاهش ضخامت مفصل آنورکتال (نسبت شانس ۰.۶۵۳، p=0.001) و حجم کوچکتر مزانتر یا لگن (رگرسیون کاکس با p=0.0017 و 0.0001) بودند. این یافتهها نشان میدهند که ساختار عضلات کف لگن و ابعاد آناتومیک ممکن است با اختلال در مکانیسم دفع، افراد را مستعد LARS کنند. با این حال، تمام مطالعات گذشتهنگر، صرفاً مبتنی بر MRI و فاقد گروه کنترل غیرجراحی بودند که استنباط علّی را محدود میکند. این مرور بر نوآوری ارتباط تصویربرداری پیشعمل با خطر LARS تأکید دارد، اما ناهمگونی قابل توجه در متغیرها و روشهای آماری بین مطالعات، امکان فراتحلیل را از بین برده است.  

نقاط قوت و محدودیتها  

قوت این مرور، پایبندی دقیق به دستورالعملهای PRISMA و تمرکز بر پیشبینیکنندههای آناتومیک است که فرضیه تأثیر ناهنجاریهای پیشین کف لگن بر اختلال عملکرد پس از عمل را تقویت میکند. با این حال، حذف ارزیابیهای عملکردی (مانند مانومتری) و سایر روشهای تصویربرداری (مانند سونوگرافی یا دفکوگرافی) جامعیت نتایج را کاهش داده است. نمونههای کوچک و طراحی گذشتهنگر نیز نگرانیهایی درباره سوگیری انتخاب ایجاد میکند، در حالی که عدم محاسبه توان آماری اعتبار نتایج را تضعیف میکند. پژوهشهای آینده باید بر مطالعات آیندهنگر با ادغام تصویربرداری چندوجهی و تستهای عملکردی متمرکز شوند تا این پیشبینیکنندهها را تأیید و راهبردهای پیشتوانبخشی را بررسی کنند. رفع این کاستیها میتواند طبقهبندی خطر و برنامهریزی جراحی شخصیسازیشده را بهبود بخشد و کیفیت زندگی بیماران پس از عمل را ارتقا دهد.  

نتیجه گیری  

این مرور، پیشگام بررسی پیشبینیکنندههای رادیولوژیک پیشعمل برای LARS است، اما با شواهد کمّی و کیفیت پایین محدود شده است. اگرچه نشانگرهای آناتومیک مبتنی بر MRI (مانند حجم عضلات کف لگن) امیدوارکنندهاند، پژوهشهای آینده باید بر ارزیابی نقصهای عملکردی، استانداردسازی پروتکلهای تصویربرداری و طراحی آیندهنگر تمرکز کنند. یافتهها بر ضرورت رویکردهای چندرشتهای در ارزیابی خطر پیشعمل و مداخلات بیمارمحور تأکید دارند.  

دکتر رضا لنکرانی-جراح 

انتشار آنلاین: ۵ آوریل ۲۰۲۵  

لینک مقاله: https://lnkd.in/g2BNhr6j  

مجله Updates in Surgery، انتشارات Springer